Vanmorgen ben ik naar Zwolle gereden om mijn werk 'Home Sweet Home' op te halen bij Museum De Fundatie: een tekening van een caravan op een tapijt. Dit werk heeft ruim drie maanden in het museum gehangen, gedurende de Zomerexpo. Al tijdens de opening heb ik besloten dat het mijn laatste deelname aan dit evenement zal zijn.
In 2011 was de eerste editie van de Zomerexpo, destijds nog in het Gemeentemuseum in Den Haag. Iedereen kon werken aanmelden in de categorieën Stilleven, Portret en Landschap. In Londen bestond dit al lang, in Nederland was het nieuw en verfrissend. Veel kunstenaars deden mee en het werd een tof geheel.
De jaren daarna werd er rond thema's gewerkt als Liefde, Aarde en Water. Ik werd daar niet enthousiast van en heb de Zomerexpo na dat eerste jaar aan me voorbij laten gaan. Tot dit jaar; in 2019 was het thema Europa en daar kon ik wel iets mee. De drie werken hiernaast heb ik aangemeld, ze werden geselecteerd en ik mocht ze naar Amsterdam brengen voor de definitieve selectie.
Ik schrok toen ik las dat de selectie dit keer niet meer door een vakjury, maar ook deels door een publieksjury en zelfs door schoolkinderen zou worden gedaan.
Dit voorjaar heb ik het tv-programma 'Project Rembrandt' gevolgd, waarin je heel mooi zag dat een publieksjury totaal andere keuzes maakt dan een vakjury. Mensen die niet gewend zijn naar kunst te kijken, kiezen ander werk en kunnen kwaliteit minder goed onderscheiden. Dat is niet erg, dat is heel logisch; het kijken naar kunst is iets dat zich ontwikkelt en het beoordelen van kunst vraagt kennis en vlieguren.
De vraag is of je een ongeoefend oog moet willen bij het selecteren voor werk in een museum. Het heeft in ieder geval consequenties.
Ik schrok ook toen ik mijn werk in Amsterdam in de Van Gendt-hallen op kwam halen: het werk hing rijen dik, aan rekken met grote stukken plastic erachter. Hier kwam geen enkel werk goed tot zijn recht en vooral klein werk viel volledig in het niet. Ook zag ik veel werk van een niveau (mag ik dat zeggen?) waarbij ik me afvroeg waaróm het überhaupt voor deze selectie was uitgenodigd. Omdat het uitgangspunt was dat er 1000 werken moesten zijn om uit te kiezen?
Op de opening op 25 mei zag ik het resultaat van de gemaakte selectie hangen in de Fundatie en ik werd er niet blij van.
Het laten selecteren van drie werken kostte € 105,-. Ik ben twee keer van Groningen naar Amsterdam en drie keer van Groningen naar Zwolle op en neer geweest, dat is ruim 1200 kilometer bij elkaar. Voor een presentatie die ik niet museumwaardig vind.
Ik vind het heel jammer dat een initiatief wat zo mooi begon, verworden is tot wat het nu is. Ik begrijp wel dat het gebeurt; het is een grote organisatie, er moeten fondsen geworven worden, er moet een groot publiek aangetrokken en erbij betrokken worden, er moeten inkomsten gegenereerd. Maar voor de Kunst is het een gemiste kans.