Het begon ongeveer een jaar geleden, de onrust. Door verbouwen, verhuizen en weer verbouwen. Eerst een groots aangepakte opknapbeurt van de woonkamer/keuken; van het schilderen van het balkenplafond tot het leggen van een houten vloer. En alles er tussenin. Mijn man verrichtte dan wel het meeste werk, maar leven in een onttakeld huis ontwricht. Gelukkig kon ik naar mijn atelier, mijn eigen plek in de Biotoop waar alles op orde was. Totdat niet veel later het bericht kwam dat de maandelijkse atelierhuur weer flink zou worden verhoogd, misschien zelfs wel verdubbeld, door het hoge energieverbruik in het pand en de gestegen kosten.
Na maanden onduidelijkheid over de verhoging, gedoe over nieuwe voorwaarden en een atelier waar nauwelijks nog gestookt werd, heb ik in februari de Biotoop verlaten om thuis te gaan werken. Om ruimte te maken moest er afscheid genomen van allerlei spullen en werd de logeerkamer opgeheven. Het was niet ideaal, maar ik kon wel min of meer direct weer aan het werk. Ondertussen werkte mijn man eraan om het tot een fijn en warm atelier te maken. En groot; vorige maand is er een muur verplaatst en een flink stuk van de schuur bij mijn werkruimte aangetrokken.
Een jaar van onrust dus. Verbouwen en verhuizen kost tijd, geld en energie. Verre van ideaal voor creativiteit. Het is niet zo dat ik niet kon werken, maar een lekkere flow had ik dit afgelopen jaar slechts bij vlagen. Dat is jammer, ik mis het, maar het is niet erg. Over een paar weken is mijn atelier op orde en ik weet dat de concentratie en flow daarna zo weer terug zijn. Bovendien kan ik hier dan zo lang kan blijven en het zo warm stoken als ik wil.
Rampzalig eigenlijk het systeem waarbij veel kunstenaars voor hun werkruimte afhankelijk zijn van leegstandsbeheer, waarbij ze nooit weten hoelang ze ergens kunnen blijven en met enige regelmaat moeten verkassen om van een nieuwe ruimte weer een goede werkplek te maken. Zonde van alle tijd, energie en kosten. Zonde van de creativiteit.
Comments